جوانان مهم‌ترین سرمایه‌های اجتماعی ما هستند

نماینده تام‌الاختیار حضرت آیت‌الله سیستانی در سفر به اندونزی گفت: «بزرگترین ظلم به اسلام آن است که به نام اسلام، مانع تحصیل و رشد و تعالی دختران و پسرانمان شویم یا جامعه‌ای عقب‌افتاده بسازیم. بدانیم جوانان در همه دنیا منشاء اثر بوده و مسئولیت‌های آینده بر شانه‌های ایشان قرار خواهد گرفت. جوانان مسلمان مهم‌ترین سرمایه‌های اجتماعی ما هستند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

»

به گزارش ایران اکونومیست و به نقل از شفقنا، حجت‌الاسلام والمسلمین سیدجواد شهرستانی که از روز یکشنبه گذشته به همراه هیاتی مذهبی به «جاکارتا»، پایتخت اندونزی، سفر کرده است، با رهبران شیعی و شخصیت‌های مطرح گروه‌های اهل تسنن این کشور از جمله دکتر قریش شهاب - از شخصیت‌های قرآنی - دکتر علوی شهاب و پروفسور عقیل سراج - از علمای برجسته اندونزی - دیدار و گفتگو کرد.

تمسک به آموزه‌های قرآنی و اخلاق محمدی (ص) ضامن هویت مسلمانان خواهد بود

حجت‌الاسلام والمسلمین شهرستانی در دیدار با پروفسور عقیل سراج، رئیس سابق نهضه العلمای اندونزی، تلاش‌های صورت‌گرفته برای حفظ آموزه‌های اسلامی در جامعه بزرگ مسلمانان اندونزی را ستود و بر نقش برجسته رهبران در حفظ انگیزه‌های اسلامی تاکید کرد و افزود: تمسک به آموزه‌های قرآنی و اخلاق محمدی(ص) ضامن هویت مسلمانان خواهد بود. در سایه همین هویت است که ارزش‌های فرهنگی ملت اندونزی متجلی شده و این کشور در جنوب شرقی آسیا به پیشرفت‌های مهمی نائل شده است.

نماینده تام‌الاختیار حضرت آیت‌الله سیستانی افزود: در حالی که تلاش‌های بسیاری برای کم‌رنگ‌ ساختن فرهنگ دینی و اخلاقی در جوامع مسلمانان از سوی مخالفان دین صورت می‌پذیرد، توجه به ارزش‌های اصیل و غنای فرهنگ اسلامی، اعتدال مذهبی و همزیستی بین مذاهب اسلامی و گفتگو با پیروان سایر ادیان، باطل‌السحر مخالفان و بدخواهان خواهد بود.

روزی را می‌بینم که اسلام عزیز در کشورها و سرزمین‌های دورتر این منطقه نیز بدرخشد

ایشان با اشاره به جمع بزرگی از جوانان قرآنی این کشور که به مناسبت این سفر گرد هم آمده بودند و یکی از نوابغ قرآنی کشورمان نیز به ارائه توانمندی‌های خود در این جمع پرداخت، یادآور شد: اینگونه اشتیاق به قرآن و فرهنگ قرآنی در میان نوجوانان و جوانان اندونزی در یکی از دورترین نقاط آسیا، نشان‌دهنده ریشه‌داشتن اسلام و معنویت در قلوب مردم این منطقه به عنوان بزرگ‌ترین کشور اسلامی بوده و بشارتی امیدبخش برای آینده است و من امید دارم و روزی را می‌بینم که به حول و قوه الهی و همت جوانان مسلمان و الگوهای شایسته‌ای که از انسان مسلمان ارائه می‌شود، اسلام عزیز در کشورها و سرزمین‌های دورتر این منطقه نیز بدرخشد.

حجت‌الاسلام والمسلمین شهرستانی افزود: «ما در چهره نورانی این کودکان و نوجوانان، انگیزه‌ها و افکار بلندی را مشاهده کردیم. آنها سنشان کم اما شخصیتشان بزرگ است و باور داریم با خلاقیت و انسجام و استمرار این عزیزان، آینده روشن اسلام در آسیای جنوب شرقی تضمین خواهد شد.»

افسوس دارد که برخی جریانات صرفا ظاهر برخی جوانان را ملاک قضاوت قرار می‌دهند

ایشان ادامه دادند: «همین جلسه نشان داد که باید به معنویت جوانانمان باور داشته باشیم. ما باید قدر نوجوانان و جوانان مسلمان را در همه جوامع و کشورها از ایران و عراق و مصر و عربستان و ترکیه و پاکستان و بنگلادش تا اندونزی و مالزی و اقصی نقاط عالم بدانیم و برای آنها فرصت قائل شویم. متاسفانه بعضا می‌بینیم که در جوامع اسلامی برخی جریانات افراطی صرفا ظاهر برخی جوانان را ملاک قضاوت قرار می‌دهند و درباره آنان دیدگاه منفی ابراز می‌کنند یا آنان را مورد شماتت قرار داده و طرد می‌کنند؛ در حالی که باطن جوانان نورانی و سرشار از ایمان به خداوند و معنویت است و باید آنان را باور داشه باشیم و از سخت‌گیری‌ها و محدودیت‌های بی‌دلیل نسبت به جوانانمان بپرهیزیم. بگذاریم پسران و دخترانمان رشد کنند و در مسیر رشد و تحصیل و حیات علمی و اجتماعی ایشان مانع‌تراشی نکنیم. بزرگترین ظلم به اسلام آن است که به نام اسلام، مانع تحصیل و رشد و تعالی دختران و پسرانمان شویم یا جامعه‌ای عقب‌افتاده بسازیم. بدانیم جوانان در همه دنیا منشاء اثر بوده و مسئولیت‌های آینده بر شانه‌های ایشان قرار خواهد گرفت. جوانان مسلمان مهم‌ترین سرمایه‌های اجتماعی ما هستند. حتی آنجا که تفاوتی هست، کافی است ایشان را از طریق حکمت و اخلاق حسنه با معارف حقیقی الهی و اسلامی آشنا کنیم. آنگاه خواهیم دید همین جوانان بهترین فداکاری‌ها را برای جامعه مسلمانان خواهند داشت. ملت‌هایی که جوان‌های خود را باور  داشته باشند و برای آنان شخصیت و فرصت قائل باشند، به ثبات و پیشرفت  واقعی و پایدار خواهند رسید.»

دیدار از مراکز شیعی

یادآور می‌شود حجت‌الاسلام والمسلمین شهرستانی همچنین در این سفر که با استقبال گسترده گروه‌ها و جریانات اسلامی مواجه شده است، با شخصیت‌های شیعی اندونزی دیدار و در جمع مسئولان مراکز اسلامی این کشور حضور یافت.

او در دیدار با رهبران و مراکز شیعی مسئولیت‌های مهم شیعیان را یادآور شده و با اشاره به روایت مشهور امام صادق (ع) که فرمودند: «یا مَعشَرَ الشِّیعَهِ، إنّکُم قد نُسِبتُم إلَینا، کُونُوا لَنا زَینا و لا تَکُونُوا عَلَینا شَینا»، «ای گروه شیعیان! شما منسوب به ما هستید. پس مایه زینت ما باشید و مایه زشتی (بدنامی) ما نباشید.» تاکید کرد: «با توجه به حکمت‌ها و غنای مکتب اهل بیت علیهم‌السلام و اعتدال و منطق تشیع و مرجعیت، شیعیان می‌توانند بهترین پیام‌آوران انسانیت، صلح و معنویت و اخلاق و همزیستی با جمیع مذاهب اسلامی و گفتگو با ادیان و پیروان سایر مکاتب باشند.»

از جمله دیدارهای حجت‌الاسلام والمسلمین شهرستانی دیدار از حوزه علمیه خاتم الانبیا(ص) وابسته به آیت‌الله وحید خراسانی بود که در این دیدار ایشان تحصیل علم، تهذیب اخلاق و اغتنام فرصت را از ضروریات زمانه دانستند و افزودند: «هر طلبه‌ای که می‌خواهد به تبیین و ترویج معارف اهل بیت علیهم‌السلام و مذهب بپردازد باید خود را به این مولفه‌ها آراسته کند و حوزه علمیه حضرت آیت‌الله وحید از ظرفیت‌های بسیار خوب برای تحقق این امر در این منطقه است.

دیگر مراکز و موسسه‌ها که مورد بازدید قرار گرفت، به این شرح است:

دیدار از حوزه علمیه الصدیقه الزهرا(س) با مدیریت حجت‌الاسلام سید حسین شهاب

مهمانی در سفارت ایران به میزبانی سفیر با حضور سفیران لبنان، عمان، عراق، پاکستان، سوریه، فلسطین، نماینده وزارت خارجه اندونزی در خاورمیانه و دکتر علوی شهاب، وزیر خارجه سابق اندونزی

دیدار با پروفسور عقیل سراج، رییس سابق نهضه العلماء، و شرکت در مراسم از پیش تعیین‌شده با حضور طلاب آقا و خانم مدرسه الثقافه

بازدید از مرکز اسلامی اندونزی و دیدار با رییس مرکز

حضور در مرکز ایتام المصطفی (ص)

دیدار از موسسه رابط العلویه

دیدار از کالج صدرا نمایندگی المصطفی (ص)

این دیدارها تا یکشنبه هفته آینده ادامه خواهد داشت.»

 

 

منبع: خبرگزاری ایسنا برچسب ها: آیت الله العظمی سیدعلی سیستانی

منبع: ایران اکونومیست

کلیدواژه: حجت الاسلام والمسلمین شهرستانی جوانان مسلمان آیت الله

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۹۹۶۵۴۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

شهر و حیات مدنی

تین نیوز سیدمحمد بهشتی :

 شهر چگونه شهر می شود؟ آیا با تجمع انبوهی از شریان های عبور اتومبیل و ساختمان هایی با کاربردهای گوناگون شهر پدید می آید؟ البته شهر حتما شریان های عبور اتومبیل و ساختمان هایی با کاربردهای گوناگون دارد، اما اینها موجد جسد شهر هستند و نه جان آن. شهر بنا بر حیات مدنی شهر می شود و حیات مدنی کیفیتی از حیات فرهنگی -اجتماعی است که خارج از ساختمان هایی با کاربردهای گوناگون جریان دارد. کسانی که به جسد شهر اکتفا می کنند از فهم این امر ناتوان اند؛ آنها فقط ساختمان ها و وسایل نقلیه شهر را می بینند، نه ساکنان آن را و فضاهای شهری را در بهترین حالت به مثابه واسط و رابط گذار از ساختمانی به ساختمان دیگر می فهمند. به تبع این نگاه، بسیاری از ارکان شهر از نظر خارج و مخفی می شود و معنا و مفهوم عناصر و ارکان شهری مشهود نیز قلب (دگرگون) می شود: پیاده رو به مثابه مکان و محملی برای نقل و انتقال درک می شود، پارک نیز لکه ای سبز با عملکرد فتوسنتز و به تعبیر دیگر ریه شهر و پدافند آلودگی هوا فهمیده می شود. به طریق اولی، تمایزی میان ساکن شهر و شهروند نیز گذاشته نمی شود. در این حالت، موضوع مدیریت شهری رتق و فتق امور مربوط به جداول و آسفالت خیابان ها و زباله و درخت و دیوار و... است و مهم ترین موجودات زنده در این مفهوم از مدیریت شهری، حشرات و جانوران موذی اند که باید آنها را نابود کرد.

در این تعریف از شهر، مردم با معیارهای کمّی طبقه بندی می شوند و در بهترین صورت، همچون حیوانات نیازهای فیزیکی شان رفع و برای تولیدات کمی شان برنامه ریزی می شود؛ تولیداتی مثل جمعیت که باعث افزایش زباله، فاضلاب، اموات و... می شود و در نتیجه بر حجم و گستره شهر می افزاید. مسلما این جنس تولیدات را نیز ضرورتا باید دور از شهر دفع کرد؛ به نحوی که محیط را آلوده نکنند. کار مدیریت شهری با واحدهای کمی ای مثل متر، مترمربع و مترمکعب برای اندازه گیری میزان جدول سازی، آسفالت ریزی، بتون ریزی و احداث کانال دفع آب های سطحی و دفع فاضلاب و زباله قابل سنجش است و نسبت مدیریت شهری به مردم شهر مثل نسبت صاحبخانه به مستأجر است.

 اما شهر از منظر حیات مدنی از سه رکن اصلی تشکیل می شود؛ شهروند، کالبد شهر و مدیریت شهری. شهروند و مدیریت شهری ماهیتی فعالانه دارند و کالبد شهری ماهیتی انفعالی. انسان بنا بر مدنی الطبع بودن میل به شهروندی دارد؛ یعنی نیازمند حیات مدنی است. در نتیجه مدیریت شهری مکلف به سامان دهی و مدیریت کالبد شهر است؛ به نحوی که همچون لباسی شایسته و برازنده قامت کیفیت های متنوع و مراتب حیات مدنی باشد و شرایط حیات مطبوع را برای شهروندان فراهم کند.

در تعریف قبلی از شهر، مدیریت شهری مدیریتی آمرانه است؛ همان چیزی که در اصطلاح «سیویل» (civil) لحاظ شده است. اما در تعریف اخیر، مدیریتی همدلانه و از جنس مدیریت فرهنگی -اجتماعی است. بدون شک هر عنصر شهری در تعریف اخیر با تعریف قبلی از شهر تفاوتی ماهوی دارد. در تعریف جامد و سیویل از شهر،کمیت ها تعیین کننده است، ولی در تعریف مدنی از شهر، کیفیت زندگی شهروندان میزان و معیار سنجش است. در این مفهوم از شهر، همه اقدامات کمی برای آن است که شادابی و نشاط در چهره شهروندان ظاهر شود و حیات فرهنگی و اجتماعی مطبوع در شهر جریان یابد.

 متأسفانه اکنون همه شهرهای سرزمین ما در وضعیت قبض روح قرار دارند؛ یعنی شهر کالبدی خالی از روح شهروندی است. البته در اکثر آنها -به جز تهران- به علت تداوم بقایایی از حیات مدنی و علی رغم مزاحمت های مدیریت شهری از نوع سیویل و کمی، تضاد کیفی میان «ساکنان شهر» با «شهروندان» ملموس تر است. بااین حال، در شهری مثل تهران که چند دهه ای است توسط «ساکنان شهر» فتح شده، «شهروندی» دیگر خاطره ای دور، شیرین و دست نیافتنی است.

از منظر حیات مدنی، هر شهر سرمایه هایی دارد از قبیل سرمایه های طبیعی، تاریخی، کالبدی، اجتماعی، فرهنگی و حتی سرمایه های مادی و کمی. از منظر مدیریت شهری جامد (سیویل)، این سرمایه ها عموما سرمایه به شمار نمی آید. در این تعریف امتیازات شهر که طبعا ضامن بقا و حیات شهر و مبین هویت آن است، یا «مزاحم» شناخته و از سر راه برداشته می شود یا مسرفانه مصرف می شود. درحالی که از دیدگاه حیات مدنی، امتیازات و سرمایه های شهر عناصر پایدار شهر است و همه تلاش مدیریت شهری در جهت حفظ و تقویت این عناصر و ایجاد سرمایه های جدید است. سرمایه های پایدار از منظر مدیریت جامد و سیویل، مزاحم است؛ زیرا همه چیز از نگاه مصرفی اهمیت دارد و هر چیز باید پاسخی به نازل ترین و ناپایدارترین نیازمندی های انسان باشد. پس همه چیز تاریخ مصرف پیدا می کند و از این رو است که پایداری هر عنصر شهری چوب لای چرخ سوداگری مدیریت است.

 شهر واجد حیات مدنی محل ظهور فرهنگ است و شهر جامد و سیویل (بی بهره از حیات مدنی) میدان بروز بی فرهنگی و بهتر است بگوییم بیماری های فرهنگی. در حیات مدنی، امنیت شهر با نظارت اجتماعی شهروندان حاصل می شود و در شهر جامد و سیویل، امنیت به واسطه پاسبان، نرده، دزدگیر و شبگرد نیز به دست نمی آید.

استمرار زندگی در شهر مبتنی بر حیات مدنی موجب تحول مفهوم «ساکن شهر» به «شهروند» و نزدیکی و تقرب شهروندان به یکدیگر می شود و در شهر جامد و سیویل همسایگان دیوار به دیوار یکدیگر را به چهره نیز نمی شناسند؛ هرچند از همسایگی شان یک عمر گذشته باشد. شهر منطبق بر حیات مدنی، آرامش بخش و رافع بحران ها و مشکلات اجتماعی است و شهر جامد و سیویل خود موجد بحران و ناهنجاری های اجتماعی.

شهر با معیار حیات مدنی نیازمند طرح و برنامه در مقیاس های گوناگون است و هر اقدام شهری با فرض اینکه قرار است در عالم واقع تحقق یابد، طراحی و برنامه ریزی می شود؛ اما شهر جامد و سیویل فارغ و غافل از جریان زندگی شهری، در مقیاس های کلان طرح جامع و طرح تفضیلی متصلب و بی جان طراحی و برنامه ریزی می شود. ناموفق بودن بسیاری از طرح ها و برنامه های تفصیلی و جامع اجراشده به جای آنکه طراحان و مدیران را متوجه نامربوط بودن و واقعی نبودن آن طرح ها کند، آنها را دچار فرافکنی کرده و سبب می شود این عدم توفیق را به ضعف قدرت آمرانه مدیریت شهری نسبت دهند.

در شهر برخوردار از حیات مدنی، کارشناسان و مدیریت شهری خاطره شهروندان از شهر در زمره مهم ترین سرمایه های مقوم شهروندی و حیات مدنی تلقی می شود. درحالی که کارشناسان و مدیران شهری در شهر جامد و سیویل خاطره را نمی فهمند و مفهوم شهروند و حیات مدنی را اموری فانتزی و متعلق به گذشته و مانع رشد و ترقی به حساب می آورند.

 کارشناسی و مدیریت شهری در شهر برخوردار از حیات مدنی، مقیاس های شهری مثل تهران را با مقیاس های حیات مدنی می سنجند و بنا بر این سنجش درمی یابد که کوچک ترین واحد شهر محله است. محله بخشی از شهر است که از ترکیب مناسبات متنوع همسایگی و پیوندهای اجتماعی ساکنان محله و ارکان و اعضای خانواده (پدر، مادر، پدربزرگ، مادربزرگ، برادر، خواهر و...) پدید می آید. در این مقیاس از شهر، مهم ترین عامل قوام و دوام پیوند ساکنان، مناسبات رو در روی عابران پیاده با هم است و نه رابطه رانندگان اتومبیل ها. در شهر واجد حیات مدنی فضاهای عمومی متنوع از قبیل مسجد، تکیه، میدان، قهوه خانه، بقالی، نانوایی و... محل برخورد و تعاملات شهروندان است و در نتیجه مدیریت شهری مُصر به ایجاد و رونق این فضاهاست. درحالی که در شهر جامد، فضاهای عمومی کاملا کاربردی و در مقیاس محلی و صرفا به منظور رفع حوائج ساکنان محله است؛ فروشگاه های بزرگی که با یک تلفن کار بقالی، نانوایی، میوه فروشی، قصابی و... را یک جا می کنند و سبب می شوند کمترین برخوردهای اجتماعی نیز به حداقل برسد.

در کلان شهر تهران، وسعت محله نارمک تقریبا به اندازه تهران ناصری است. بنابراین از این منظر، شهر بزرگ تهران در واقع منظومه ای است از چندین شهر و اداره آن باید بر اساس سلسله مراتب حیات مدنی باشد نه بر اساس مساحت یا جمعیت یا محور خیابان ها و بزرگراه ها. در شهر سازگار با حیات مدنی اصلی ترین وجهه مدیریت شهری امور فرهنگی -اجتماعی است و هر وجهه دیگری متاثر از آن است. اما در شهر جامد و سیویل اگر توجهی به امور فرهنگی -اجتماعی بشود، امری است مستحب که به کوچک ترین بهانه ای از آن صرف نظر می شود. در شهر جامد و سیویل در عالی ترین مرتبه، جنبه فنی و عمرانی شهر و در نازل ترین مرتبه نظافت و رفع ضایعات تأسیسات شهری وجهه اصلی مدیریت شهری محسوب می شود.

 در شهر منطبق بر حیات مدنی، برای روان کردن ترافیک، افزون بر ایجاد و تعریض شریان های شهری، به کاهش انگیزه شهروندان برای سفرهای درون شهری و عرضه خدمات شهری در مقیاس های خرد و کلان و توسعه شبکه های اطلاع رسانی شهری توجه می شود. درحالی که در شهر جامد و سیویل، راه حل در ایجاد و تعریض شریان ها و یا ممانعت از حرکت اتومبیل ها با طرح های سلبی مثل طرح ترافیک یا در بهترین حالت توسل به وسایل نقلیه عمومی به جای وسایل نقلیه شخصی دیده می شود. در شهر سازگار با حیات مدنی، «شهر ما خانه ماست» شعار شهروندان است و در شهر جامد و سیویل، این شعار، شعار مدیریت شهری است؛ مدیریت شهری که خود را صاحبخانه می داند و ساکنان شهر را مستأجر خود می پندارد.

در شهر متناسب با حیات مدنی، عدالت در تأمین هزینه های شهر با ایجاد نسبت بین برخورداری از خدمات و پرداخت هزینه این خدمات برقرار می شود؛ اما در شهر جامد و سیویل، عدالت مفهومی ندارد و اگر مدیریت شهری قصد اجرای عدالت را داشته باشد، تنها راه توسل به شیوه های عیاری به مفهوم واقعی کلمه است.

 شهر اسلامی شهری است که در آن جریان حیات مدنی مبتنی بر موازین و فرهنگ دینی، صورتی از کالبد شهری را پدید آورده باشد که در آن آسایش، امنیت، طراوت و شادابی شهروندان متدین تأمین باشد و متخلفان، با ناامنی، ملامت و ناهمواری مواجه شوند. شهر اسلامی نخست منوط به حیات مدنی دینی است و در پی آن، صورت کالبدی شهر پدید می آید؛ به نحوی که در خور این کیفیت از حیات مدنی باشد. کارشناسان و مدیریت و مدیریت شهریِ جامد و سیویل با توسل به تظاهرات صوریِ دینی از محقق کردن شهر اسلامی طفره می روند؛ چراکه بنا بر آنچه گفته شد، نه شهر و نه فرهنگ اسلامی و بالطبع حیات مدنی مبتنی بر فرهنگ اسلامی از منظر حیات مدنی فهمیده نمی شود.

آخرین اخبار حمل و نقل را در پربیننده ترین شبکه خبری این حوزه بخوانید